İlk Güdümlü Füze ve Savaş Başlıkları

Güdümlü füzelerin öncelikle amaçları fırlatıldıktan sonra hedefini bazı etkenlere göre takip ederek onu bularak imha etmesidir. Bu roketler havada çok büyük bir hızla ilerlerken aynı zamanda vuracağı hedefin hangi yöne doğru ilerleyeceğini de kestirebilir. Genellikle bu füzeler ısıyı takip ediyor olsalar da günümüzde nokta atışı yapabilecek hale geldiler. 

Havada veya su altında giden güdümlü torpidolar gibi birçok çeşit mevcuttur. Bütün güdümlü füzeler aslında dört temel bölümden oluşur bunlar; Roket motoru, güdüm sistemi, savaş başlığı ve ateşleme düzeneğidir. II. Dünya savaşı sırasında en önemli ve etkili silahlar toplardan atılan bombalar ve havadan atılan mermilerdi. Güdümü olmayan roketler asırlar boyunca birçok devletler tarafından kullanıldı. Son olarak keşfedilen bu güdümlü füzeler savunma sanayisinde oldukça etkili olmuşlardır. 
Güdümsüz olan eski roketler havada ilerlerken çok büyük bir sis bulutu ve alev çıkartıyordu. Birde aksine çoğu zaman hedefe denk gelmiyordu. Hedefe denk gelmediğinde yeterince etkili olmayan eski tür roketlerin yerini güdümlü füzeler aldıktan sonra nokta atışı yapmak oldukça kolaylaştı. 1920 ve 1930 yılları savunma sanayinde roketlerin gelişimi için oldukça etkili bir on yıl olmuştur. II. Dünya savaşında Almanlar çok etkili füzeleri taşıyabilen isimleri V1 ve V2 olan uçakları geliştirdiler ve kullandılar. “Uçan Bomba” olarak nitelendirilen V1 pulsejet motorlu ve insansızdır 850 Kilogram savaş başlığını 250 km uzaklığa taşıyabilir.

Londra İmparatorluk Savaş Müzesi'ndeki V-1 füzesi. Bu füzeler üretilen ilk güdümlü füzelerdir.

Bir diğer uçağa geçecek olursa; V2 uçağı diğerine göre daha korkunç gibi görünüyordu. Sıvı oksijen ve alkol ile çalışan uçağın bir roket motoru da mevcuttu. V2 uzun menzilli atış yapabilen ilk uçaklardandı. Çok hızlı uçtuğu için hedef onun yaklaştığını dâhi fark etmiyordu. Bu füze yeryüzünden radyo dalgalar ile yönlendiriliyor ve menzili yaklaşık 320 Kilometreye kadar çıkabiliyordu.

Uzun Menzilli Güdümlü Füzeler
Nükleer silahların ortaya çıkması uzun menzilli roketatarların değerini arttırdı. Yeni teknoloji ile gelişen radarlar ve hava savunma sistemleri sebebiyle bombardıman uçaklarının başarılı bir saldırı düzenleyip hedefi imha etmeleri oldukça zorlaşmış ve bu durumu kurtarmak için yeni teknoloji araştırmaları süregelirken Uzun Menzilli Güdümlü Füzeler icat edilmeye başlanmıştı. Bu durumda olağan çözüm bir başka kıtada yer alan hedefi etkili ve doğru şekilde imha edecek nükleer bir füze keşfetmek olacaktı.
Amerika Birleşik Devletleri bu amaç doğrultusunda kıtalar arası vuruş yapabilme gücü olan balistik füzeler geliştirdiler. 1961 yılında yer altından ateşlenebilen Minuteman isimli füzeler icat edildi. Bu Minuteman isimli füzeler hem orta menzilli hem de uzak menzilli hedefleri başarı ile imha edebiliyordu. Ancak yer altında bulunan her hangi bir denizaltı su aracından ateşlenebilen ilk füze 1960 yılında tasarlanan ve geliştirilen Polaris füzesiydi.  Sürekli olarak geliştirilerek sırasıyla Poseidon ve Trident füzeleri meydana gelmiştir. Bu füzeler deniz altında yer alan bir denizaltı su aracından veya su altında bulunan bir rampadan sıkıştırılmış hava yardımı ile fırlatılabiliyordu. 
Kıtalar arası balistik füzeler birden fazla savaş başlığı taşıyabiliyorlardı. Bu balistik füzelerin her biri ayrı ayrı yerlere yönlendirilerek birçok hedef imha edilebilir hale gelmişti. Kıtalar arası füzeler hedefe ilerlerken genellikle atmosferin üzerinde ilerlerler. Kıtalar arası savaş başlıklarının yönlendirme (güdüm) sistemleri o kadar etkili çalışır ki tam olarak 8.000 kilometre uzakta yer alan bir kasabaya nokta atışı bir şekilde isabet ettirilebilir.